Padaczka jest chorobą, u której podłoża leżą różne czynniki etiologiczne (np.: urazy, udary, czynniki metaboliczne, genetyczne itd.). Ze względu na swój przebieg dla wielu pacjentów jest wyzwaniem. Jednak w większości przypadków padaczka nie powinna oznaczać wycofania się z życia zawodowego, sportowego czy społecznego.
Prof. dr hab. n. med. Halina Sienkiewicz-Jarosz
Neurolog i profesor nauk medycznych, kieruje I Kliniką Neurologiczną w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, specjalizuje się w leczeniu padaczki, chorób neurodegeneracyjnych i udarów mózgu, łącząc pracę kliniczną z działalnością naukową
Jakie mity wciąż pokutują na temat padaczki?
Powszechnie uważa się, że napady padaczkowe to zawsze drgawki całego ciała, choć w rzeczywistości mogą one przyjmować różne formy, takie jak szybkie mruganie, krótkie okresy „zawieszenia” świadomości czy ruchy ograniczone do jednej strony ciała. Kolejnym rozpowszechnionym mitem jest utożsamianie padaczki z niepełnosprawnością intelektualną – choć istnieją ciężkie encefalopatie padaczkowe, to zdecydowana większość osób chorych nie ma takich deficytów. Wciąż pokutuje błędne przekonanie, że podczas napadu należy wkładać coś do ust, co jest bardzo niebezpieczne. Istnieje także mit, że kobiety z padaczką nie powinny mieć dzieci, co oczywiście nie jest prawdą, a współczesne leki przeciwnapadowe są znacznie bezpieczniejsze i wiążą się ze stosunkowo niskim ryzykiem wad płodu. Padaczka nie oznacza też konieczności rezygnacji z pracy czy sportu. Większość osób z padaczką może prowadzić satysfakcjonujące życie rodzinne, zawodowe i towarzyskie. Ograniczenia dotyczą wykonywania zawodów zagrażających bezpieczeństwu, jak pilot, kierowca zawodowy czy praca na wysokości.
Sport jest zalecany, ale również z uwzględnieniem bezpieczeństwa chorego, np. zalecane jest bieganie, tenis, a jeśli pływanie – to raczej pod kontrolą, unikanie sportów kontaktowych.
W jaki sposób rodzina i bliscy mogą wspierać chorego, a jak może robić to społeczeństwo?
Wsparcie rodziny i bliskich jest kluczowe – przypominanie o regularnym zażywaniu leków, uczestnictwo w wizytach lekarskich, pomoc w prowadzeniu dzienniczka napadów, a także edukacja pacjenta i rozwijanie jego samodzielności to elementy wspierające proces leczenia.
Bardzo ważna jest edukacja – informowanie, czym jest padaczka, jak należy postępować podczas napadu oraz jak aktywnie przeciwdziałać stygmatyzacji osób chorych. Dzięki wiedzy i wsparciu osoby z padaczką i ich bliscy mogą funkcjonować pełniej i czuć się bezpieczniej w codziennym życiu.
Jak wygląda nowoczesne leczenie padaczki?
Najczęściej stosowaną metodą jest farmakoterapia. Obecnie dostępnych jest coraz więcej skutecznych terapii w padaczkach lekoopornych, w tym leki przeznaczone do konkretnych zespołów padaczkowych. Oprócz tego dostępne są metody chirurgiczne (klasyczne i mało inwazyjne), neurostymulacja czy dieta ketogenna. W Polsce wciąż istnieje potrzeba lepszej dostępności do niektórych form terapii oraz kompleksowej opieki interdyscyplinarnej. W tej chwili nadal nie jest finansowana przedoperacyjna diagnostyka inwazyjna, a leczenie operacyjne jest stosowane bardzo rzadko. Jest zatem jeszcze wiele do zrobienia!
Materiał został wydany przy współpracy firmy ACCORD | PL-Corp-Corp-01699
